πυρσόκορσος

-ον, Α

1. ο πυρσόκομος*

2. (κατά τον Ησύχ.) «πυρσοκόρσου λέοντος

πυρροκεφάλου, ξανθοτρίχου».

[ΕΤΥΜΟΛ. < πυρσός (ΙΙ), δωρ. τ. τού πυρρός «ερυθρός, κοκκινωπός» + -κορσος (< κόρση «κόμη τών κροτάφων»), πρβλ. δοχμό-κορσος].